περί αγανακτισμένων

Έφτασε η στιγμή να αναλύσω το θέμα των αγανακτισμένων, το πιο must θέμα της χρονιάς, ένα θέμα που απασχόλησε όλους τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη.

Προσδεθείτε. Ξεκινάμε.

Το κίνημα εμφανίστηκε σαν αντίδραση ενάντια στην οικονομική κρίση και στα σκληρά οικονομικά μέτρα που εφαρμόζονται εδώ και δυο χρόνια σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα παγκόσμιο κίνημα πάνω από φυλές, θρησκείες, πολιτισμούς, γλώσσες, πολιτικές πεποιθήσεις. Ενώνει όλους τους ανθρώπους του κόσμου που έχουν αγανακτήσει με την κρίση.

Ωραία ως εδώ. Πάμε παρακάτω.

Το θέμα με τους αγανακτισμένους είναι αρκετά πολύπλοκο. Ας προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε πολιτιστικά, οικονομικά και κοινωνικά.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Εφιστώ όλη την προσοχή σας στο γεγονός πως οι αγανακτισμένοι λειτουργούν ΟΜΑΔΙΚΑ και όχι ΑΤΟΜΙΚΑ! ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτό θα μας χρειαστεί στη συνέχεια.

Ζούμε στην εποχή της πολιτιστικής σαλάτας. Δε λέω πως αυτό είναι καλό ή κακό, απλώς το παρατηρώ σαν φαινόμενο. Αν και πιστεύω πως είναι καλύτερο όταν έχουμε συνειδητοποιήσει το ότι επιλέγουμε μια σαλάτα κουλτούρας και πολιτισμού απ’ το να το έχουμε επιλέξει χωρίς το γνωρίζουμε. Λοιπόν, ο λαός (θυμάστε που σας είχα πει να έχετε υπ’ όψιν πως έχουμε να κάνουμε με ομαδικό τρόπο οργάνωσης;) προτιμά μια σαλάτα, μια σούπα πολιτιστικών επιλογών.

Υλικά Σαλάτας:

1)      γαλλική ρομαντική κομεντί-δραματική ταινία

2)      αμερικάνικη κόκα-κόλα

3)      σκυλάδικα

4)      τζαμαϊκανή reggae τύπου Bob Marley

5)      ακραίος εθνικισμός με σημαίες, κονκάρδες, παράσημα και τα συναφή

6)      αριστερισμός γιατί πλέον είναι της μόδας

7)      κομματολαγνεία σε βαθμό κακουργήματος και ταυτόχρονα

8)      μίσος απέναντι στα κόμματα σε βαθμό κακουργήματος

9)      έντεχνη «ποιοτική» (ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω τον όρο) μουσική

10)   clubbing

11)   βία με το σταγονόμετρο, να υπάρχει όμως λίγη!

12)   τούρκικη συμπεριφορά (λόγω των τηλεοπτικών σειρών που προβάλλονται 24 ώρες καθημερινά)

13)   προχείρως επίσημη ενδυμασία, κάτι μεταξύ ρακοσυλλέκτη και δισεκατομμυριούχου

14)   παράδοση

15)   μοντερνισμός

16)   revolution εκ Νοτίου Αμερικής ορμώμενη, φάσης Che Guevara

17)   μείξη γαλλικών, ισπανικών, πορτογαλικών, βορειο-αφρικάνικων σπερμάτων επανάστασης και εξέγερσης σε ένα μεταμοντέρνο μπλέντερ

18)   κουλτουριάρικη κουλτούρα

19)   πρωινός-μεσημεριανός-απογευματινός-βραδινός καφές ή φραπέ συνοδευόμενος από ατέλειωτο αραλίκι και μπαρουφολογία

20)   μπόλικος προβληματισμός τύπου «να φέρουν πίσω τα ελγίνεια, τα καθάρματα». Έστω ότι τα φέρνουν. Τί θα αλλάξει τότε; 2% ετήσια αύξηση των επισκεπτών στο μουσείο Ακρόπολης; Τρία ντουβάρια παραπάνω θα φορτωθεί το μουσείο. Επειδή για ένα πολιτισμό που αγνοεί τις ιδέες και τη φιλοσοφία που έχουν αναπτυχθεί στον χώρο του, τα αγάλματα είναι μόνο ντουβάρια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

21)   λαϊκή τέχνη (μάλλον λαϊκιστική) που αυτο-βαφτίζεται αυθεντική

22)   όλα τα παραπάνω μεταξύ τους με κάθε πιθανό συνδυασμό

Αυτό είναι το όνειρο του νεοέλληνα. Αυτό είναι το γούστο του. Και το κίνημα των αγανακτισμένων του το πρόσφερε απλόχερα. Μεταξύ πανηγυριού και πολιτικής συγκέντρωσης, μεταξύ ποδοσφαιρικού αγώνα και σχολικής πενταήμερης εκδρομής, μεταξύ συμβουλίου συλλόγου και φαγοποτιού, «οι αγανακτισμένοι» κατάφεραν να δώσουν σε κάθε άνθρωπο αυτά που ήθελε.

Σχετικά με την οικονομική προσέγγιση, ένα έχω να πω: το πιο σημαντικό πράγμα όλων των εποχών είναι το χρήμα. Και επειδή δε θέλω να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου:

https://kyaneonselas.wordpress.com/2011/07/20/dedicated-to-humanity/

https://kyaneonselas.wordpress.com/2011/09/03/%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82/

Οι αγανακτισμένοι είναι αυτό που είναι εξαιτίας πολλών κοινωνικών αιτιών και αφορμών. Ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ον – δυστυχώς – και αυτό δεν αλλάζει. Θέλει να αυτό-επιβεβαιώνεται, να δικαιολογείται στον εαυτό του. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω των άλλων. Η αυτό-επιβεβαίωση οδηγεί στην ύπαρξη πολλών κοινωνικών φαινομένων:

1)      καθημερινή επίσκεψη της «πλατείας», για τον κάθε λογής λόγο, από τον πιο συνηθισμένο μέχρι τον πιο διεστραμμένο.

2)      «πώληση μούρης» στους υπολοίπους της ομάδας, σε πολιτικό πάντοτε φόντο, μέσω κριτικής της πολιτικής και των πολιτικών, μέσω πρότασης ιδεών για απελευθέρωση της χώρας από την κρίση, κλπ.

3)      κοινωνική συναναστροφή, από συνάντηση φίλων μέχρι την αναζήτηση ερωτικού συντρόφου και από δημιουργία νέων φίλων μέχρι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με αντίπαλες ομάδες, σε στυλ κοκορομαχίας.

4)      αγανάκτηση και διαμαρτυρία του στυλ «είμαι κι εγώ ενεργός πολίτης και μπορώ να ελέγξω τη μοίρα μου», με ένα στυλ άνεσης, υπεροχής, τόσο υποκριτικά φτιασιδωμένο που είναι φανερό πως θέλει να κρύψει μιζέρια, απογοήτευση και απόγνωση για την ανικανότητα ελέγχου της κατάστασης.

5)      κρύψιμο του ατόμου πίσω από την πλάτη του λαού. Έτσι, κάθε ατομική πράξη στο πλαίσιο της ομάδας κρίνεται αθώα (στην περίπτωση της ομάδας που ονομάζεται λαός, η ατομική πράξη κρίνεται και ΟΛΟΣΩΣΤΗ) και το άτομο, ενεργώντας ως λαός, διώχνει από πάνω του οποιαδήποτε υποχρέωση και οποιαδήποτε ευθύνη των πράξεών του. Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα λόγω λανθασμένης κίνησης, ο λαός θα αποφανθεί πως «δεν πήγαν καλά τα πράγματα» και όχι πως «όλοι, ένας-ένας με τη σειρά κάναμε τεράστιες βλακείες».

6)      εθνικιστική, πατριδολάγνα ποζεριά (αν και δεν είναι της μόδας, αλλά δεν πειράζει) που εξωτερικεύεται με χρήση ελληνικής σημαίας (επειδή ΜΟΝΟ αυτοί είναι Έλληνες), με συνθήματα του στυλ «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ… κλπ», «φύγετε! Έξω από την Ελλάδα ΜΑΣ!» και άλλες τέτοιες ευγενικές εκδηλώσεις αγάπης.

7)      αριστερίστικη ποζεριά (επειδή είναι της μόδας να το παίζεις αριστερός – προσοχή!  δεν είπα να είσαι, αλλά να το παίζεις αριστερός) που εξωτερικεύεται με χρήση σημαίας της Ισπανίας ή της Αργεντινής ή της Αιγύπτου, επειδή αυτοί είναι πολύ επαναστάτες κι έτσι, με αριστερίστικα συνθήματα του στυλ «μπάτσοι γουρούνια κλπ». Πρόκειται για τους αριστερούς διετίας, οι οποίοι ασχολούνται με την πολιτική από την εμφάνιση της λεγόμενης κρίσης, επειδή ήθελαν ένα χόμπι. Υπό άλλες συνθήκες θα μάζευαν τηλεκάρτες ή χαρτοπετσέτες.

8)      δηθεν-δημοκρατικο-αναρχική ποζεριά. Υπάρχουν τέτοια πράγματα; Δηλαδή, ας το παίξουμε αναρχικοί για να αποκατασταθεί κατά μια έννοια η δημοκρατία. ??? Τι σχέση έχει ο Αναρχισμός και η Δημοκρατία; Αυτά μόνο στην Ελλάδα μπορούν να συμβούν. Εντάξει, παιδιά, ό, τι πείτε.

9)      η μούντζα. Ο in, πολιτικά ενημερωμένος, εξαγριωμένος νεοέλληνας θεωρεί καθήκον του να μουντζώσει με χέρια και πόδια τους πολιτικούς, αυτά τα καθάρματα που ζουν εις βάρος του λαού. Τους πολιτικούς. Τους ΙΔΙΟΥΣ πολιτικούς που τόσα χρόνια προσκυνά, γλείφει, πηγαίνει στις ομιλίες τους, τους ψηφίζει, τους καμαρώνει, νιώθει περήφανος που αποφασίζουν για πάρτη του. Και τώρα φταίει ο συγκεκριμένος πολιτικός. Αυτός. Δε φταίνε τα πολιτικά συστήματα, δε φταίει η ακαδημαϊκή αγραμματοσύνη, δε φταίει η πλήρης άγνοια, δε φταίει η ολοκληρωτική παραίτηση από υποχρεώσεις και ευθύνες, δε φταίνε σκοτεινά συμφέροντα των πάρα πολύ λίγων. Φταίει μόνο ο πολιτικός.

10)   ό, τι να ‘ναι. Του στυλ «πάω στους αγανακτισμένους έτσι, επειδή πάνε και οι άλλοι. Για να είμαι in. Ή απλώς για να κάνω κάτι να περάσει λιγότερο μαρτυρικά η άθλια ζωή μου, αλλά δε λέμε τέτοια πράγματα και γι’ αυτό ας το παίξουμε λίγο ανήσυχοι για το μέλλον των παιδιών μας και το μέλλον των ιδίων, αν είμαστε παιδιά…» Ό, τι να ‘ναι.

Και έτσι γεννήθηκαν οι αγανακτισμένοι.

Για να μην θεωρηθεί όμως το άρθρο out-of-date, ας σχολιάσουμε την τωρινή κατάσταση.

Οι αγανακτισμένοι ξαναμαζεύονται από αρχές Σεπτεμβρίου στις πλατείες. Πού ήταν όλο το καλοκαίρι;

Δε θέλω να ακούσω ξύλινες απαντήσεις του τύπου «Οι δράσεις των αγανακτισμένων δε σταμάτησαν, απλώς μειώθηκαν το καλοκαίρι» ή «Υπήρχαν συνεχώς δράσεις σε διάφορα σημεία της Ελλάδας» ή «Εσύ πού ήσουνα; Από τους άλλους περιμένεις;».

Πρώτον, εγώ δεν περιμένω τίποτα.

Δεύτερον, οι αγανακτισμένοι είναι μια κοινωνική ομάδα που ενεργεί ΜΑΖΙΚΑ. Και δεν είναι δικό μου αυτό. Το άκουσα κι εγώ.

«Θέλουμε κόσμο, θέλουμε ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ!»

Μάζα, να τι θέλουν. Κρεάτινη, ανθρώπινη μάζα. Με αίμα και οστά. Όχλο θέλουν.

Όχλο. Ξέρουμε όλοι πως ενεργεί ο όχλος. Σήμερα δοξάζει, αύριο σταυρώνει.

Αλλά ας μην παρασύρομαι.

Πού ήταν όλο το καλοκαίρι; Πήγαμε διακοπές, κάναμε τα μπανάκια μας, ήπιαμε τους φραπέδες μας, χαλαρώσαμε και τώρα επιστρέφουμε πιο οργισμένοι και πιο αγανακτισμένοι από ποτέ;

Δε βγάζει νόημα…

Μήπως οι αγανακτισμένοι αγανακτούν βάσει ωραρίου; Μήπως η αγανάκτηση περιλαμβάνει και διακοπές; Μήπως υπάρχουν και πιθανότητες επαγγελματικής ανέλιξης στο επάγγελμα του αγανακτισμένου;  Μήπως υπάρχουν και bonus δωράκια;

Έτσι γίνεται η επανάσταση;

Έστω ότι οι αγανακτισμένοι πετυχαίνουν το σκοπό τους (που μάλλον είναι να φύγουν οι πολιτικοί αφού τους επιβληθούν πρόστιμα και φυλακίσεις). Έστω ότι δεν πάει χαμένη η προσπάθειά τους.

Μετά ποιος θα έρθει να επιτελέσει το ρόλο του βοσκού των προβάτων; Ποιός θα έχει την εξουσία; Το σκέφτηκε κανείς αυτό ή μήπως όλων τα μυαλά θόλωσαν;

Ποιός θα εξουσιάσει τον όχλο;

Αν δώσουν τα χρήματα και λύσουν το πρόβλημα, τι θα κάνετε μετά από τόσες φασαρίες;

ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΕΤΕ;

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ!

[Δεν τάσσομαι εναντίον των αγανακτισμένων. Αλλά ούτε υπέρ αυτών.

Δεν τάσσομαι, εννοείται, υπέρ των πολιτικών. Αλλά ούτε υπέρ της θανατικής καταδίκης αυτών.

Τάσσομαι υπέρ της κριτικής σκέψης πριν τη δράση, αν η τελευταία κρίνεται απαραίτητη.

Για να μην παρεξηγηθώ.]

…

Μπορεί να κρυβόμαστε πίσω από κράτη, θρησκείες, πολιτισμούς, πολιτικές πεποιθήσεις, λαούς, αλλά ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΛΕΣ μας οι ενέργειες είναι δικές μας! ΟΛΟΔΙΚΕΣ ΜΑΣ!

π.χ. Δεν ενεργεί ο λαός μέσα από εμάς, αλλά εμείς μέσα από τον λαό!

Κάθε ατομική ενέργεια καταγράφεται από τον Τσακ Νόρις και εμένα. Μη μας πείτε μετά: «Ήμουν με τους τάδε, δεν το αποφάσισα εγώ!»

-Δεν το αποφάσισες, όμως το έκανες. Φταις κι εσύ για το αποτέλεσμα!

Ναι, φταις κι εσύ που δεν έκανες κάτι για το αποτέλεσμα!

Όλοι ΦΤΑΙΤΕ!!!

Ενεργείς δεν ενεργείς, φταις!

…

Επειδή γνωρίζω πάρα πολύ καλά τη λέξη αδικία (από πρώτο κιόλας χέρι) και δε σκοπεύω να την προωθήσω, αποφάσισα να προσθέσω αυτό το τμήμα εκ των υστέρων και να το αφιερώσω σε ένα ποσοστό 0,017% των αγανακτισμένων. Δεν τους ανέφερα προηγουμένως, επειδή είναι πολύ λίγοι. Αυτό μου φάνηκε πολύ άδικο, όμως.

Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και την κατάσταση των πραγμάτων και για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί και τι έχουν σαν απώτερο σκοπό, δε βρίσκονται εκεί επειδή το είπε η τηλεόραση.

-Παιδιά, δεν ξέρω αν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Δεν ξέρω αν το κίνημα των αγανακτισμένων είναι υποκινούμενο ή αν όχι. Και αν είναι υποκινούμενο,  όχι από κόμματα και οργανώσεις, αλλά από πολύ πιο σκοτεινά κέντρα εξουσίας.

Όπως και να ‘χει, εγώ μαζί σας.

Το να γνωρίζει κάποιος τα αίτια κάποιας ενέργειάς του, τις ευθύνες που αναλαμβάνει, καθώς και τις συνέπειες που επιθυμεί, αυτό είναι λυτρωτικό.

…

Σχετικά με τις οικονομικές δυσκολίες και τον έλεγχο της ποιότητας της ζωής μας από κάποιους, έχω να μας συμβουλέψω:

-Πόσα πράγματα υπάρχουν που ΔΕΝ μπορούν να μας πάρουν; Τα χρήματα μπορούν να μας τα δώσουν, μπορούν να μας τα πάρουν. Μπορούμε να τους τα δώσουμε, μπορούμε να τους τα πάρουμε. Ό, τι μπορούν να σου δώσουν ή να σου πάρουν δεν έχει και πολύ μεγάλη αξία. Δε λέω πως δεν είναι σημαντικό να μπορείς να βγάζεις τα προς το ζην. Είναι απαραίτητο.

Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που δεν μπορεί κανείς να τα δώσει, ούτε να τα πάρει. Αυτά είναι που κάνουν τη ζωή πανέμορφη. Και η αξία τους είναι ανεκτίμητη.

Ψάξτε τα. Αν θέλετε, βέβαια.