Τίτλοι Τέλους

Andante affettuoso

Ο Άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι αχάριστος. Η αχαριστία φέρνει την εξέλιξη, η θέληση για θέληση είναι αυτή που καθορίζει την ιστορία. Ο χρόνος είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Και η Έκλειψη είναι η αιώνια στιγμή.

Allegro con anima

Επιλέχθηκα από τον εαυτό μου να είμαι ο εαυτός μου. Τυχερός όποιος το συνειδητοποιεί αυτό. Και μακάριος όποιος το υπερπηδά. Δεν υπάρχει υπεράνθρωπος. Μόνο υπερεαυτός.

Adagio cantabile

Η ζωή δεν είναι ασπρόμαυρη, όπως η Έκλειψη… Στιγματίζεται από Χρώμα… Και γίνεται όμορφη… Άλλοτε εύκολη, άλλοτε δύσκολη, άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πικρή, άλλοτε μοναχική, άλλοτε γεμάτη ερωτηματικά…

Presto stringendo

Δεν υπάρχουν πόρτες. Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει Πραγματικότητα, ούτε Αλήθεια. Δεν υπάρχουν τραπέζια. Δεν υπάρχουν ζάρια. Δεν υπάρχει το όνειρο. Δεν υπάρχει η τέχνη. Δεν υπάρχει το Είναι. Υπάρχει μόνο η λύτρωση.

Lento tranquillo

Ανακάλυψα τον αναμενόμενο αυθορμητισμό. Αυτό είναι το μυστικό του Χρόνου. Αυτή είναι η βάση όλης της Τέχνης μου. Ακόμη και αυτό, είναι αναμενόμενα αυθόρμητο, εκ μέρους μου…

Moderato quasi nobilmente

Ήρθε η στιγμή η αιώνια σπείρα να κατασπαράξει μια Έκλειψη, ένα απρόβλεπτα προβλέψιμο λάθος του συστήματος. Ήρθε η ώρα που αυτός ο κύκλος θα κλείσει. Ένας ευγενής γνωρίζει πάντα πότε έρχεται το τέλος και πότε η αρχή. Καθώς και πώς να τα αντιμετωπίσει. Και αυτός είναι ο πόνος του. Η πίκρα του αληθινού καλλιτέχνη. Που γνωρίζει πότε πρέπει να σταματήσει να υπάρχει η τέχνη του. Που γνωρίζει τη σημασία του Τέλους.

Grave morendo, molto patetico

Η Έκλειψη είναι μια αιώνια στιγμή.

Εκεί που το Φως και το Σκοτάδι αντιπαραθέτουν όλες τις δυνάμεις τους.

Εκεί που το Φως και το Σκοτάδι συμφιλιώνουν.

Εκεί που ο Χρόνος χάνει την εξουσία του.

Πριν από κάθε θάνατο.

Πριν από κάθε αναγέννηση.

Μέχρι το άγγιγμα του πάντοτε…

Με σεβασμό και εκτίμηση,

ο γιος της Έκλειψης,

Κυάνεον Σέλας

Adieu

Αυτό είναι το τελευταίο μου άρθρο ως Κυάνεον Σέλας.

Ένας κύκλος κλείνει, για να ανοίξει ένας επόμενος…

Όλα θα τελειώσουν ακριβώς όπως άρχισαν… Αθόρυβα και μοναχικά…

Έχει πολύ καιρό που μονολογώ και ρεζιλεύομαι… Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να ξαναγράψω εδώ. Οι ωραίες συζητήσεις έχουν μετατραπεί σε έναν απαίσιο μονόλογο.

Η Έκλειψη είναι στιγμιαία και αέναη. Μόνο αυτό αξίζει να θυμάστε από μένα.

…

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Όχι με έναν κρότο αλλά με ένα αναφιλητό

(T. S. Eliot)

Αντίο,

Κυάνεον Σέλας

Πόνος / Φόβος

Είναι φρικτό να βάζεις τείχος ανάμεσα στον εαυτό σου και σε αυτό που αγαπάς περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να μη γίνει κακό, προκειμένου να διασφαλίσεις τα όμορφα και να απομονώσεις τα άσχημα. Είναι πολύ φρικτό. Περισσότερη φρίκη υπάρχει όταν αυτή σου η απόφαση λαμβάνεται ως αρνητισμός, τη στιγμή που δεν είναι.

Και το πιο φρικτό είναι να μην παίρνεις απάντηση… Να νιώθεις να στάζουν σταγόνες μαύρου, πηχτού υγρού μέσα στον εγκέφαλό σου… Και να είσαι μακριά…

Ο Ντοστογιέφσκυ μέσα από έναν ήρωά του, εκφράζει το εξής: ότι ο πόνος δεν υπάρχει, αλλά εμφανίζεται ο χαρακτήρας του μέσω του φόβου. Τέτοιες στιγμές όπως τώρα, φοβάμαι πολύ. Και πονάω βαθύτατα.

Έμεινα μόνος μου να μονολογώ σαν τον ηλίθιο. Ζητώ συγγνώμη από όσους διαβάζουν τις βλακείες μου και αναγκάζονται να σκεφτούν περιττά πράγματα. Νιώθω πως πρέπει να σταματήσω να γράφω εδώ. Απεδείχθη ότι το επουσιώδες και το ανούσιο είναι πολύ μικρά μπροστά στο αναγκαίο. Ακόμη και μπροστά στο ωφέλιμο. Κι αυτό είναι άλλο ένα πολύ μεγάλο λάθος μου.

Μόνο ένα αυτοκόλλητο θελω

Προσδοκώμενο

Μια φορά κι έναν καιρό, έβρεχε για πολλές μέρες, πολλούς μήνες… Είχε προηγηθεί μια μεγάλη περίοδος ξηρασίας και οι άνθρωποι είχαν φτάσει στην απόγνωση λόγω της λειψυδρίας. Μέχρι που ήρθε η βροχή που τόσο πολύ ήθελαν. Αλλά δε σταματούσε να βρέχει, η βλάστηση άρχισε να καταστρέφεται τη στιγμή που άρχισε να παίρνει τα πάνω της, έπειτα από τόση ξηρασία. Η βροχή είχε γίνει κατακλυσμός. Τότε οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι έπρεπε πια να ζητήσουν. Ο σοφότερος είπε ότι αυτό που θα έφερνε την ισορροπία ήταν ένα ουράνιο τόξο. Τότε, όλοι παρακαλούσαν να σταματήσει η βροχή και να εμφανιστεί το ουράνιο τόξο. Αλλά τότε σκοτείνιασε ο ήλιος από τη σελήνη κι έγινε η έκλειψη, που επέφερε το τέλος όλων.

Το κοτοπουλάκι (session 1)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό κοτοπουλάκι. Αυτό το κοτοπουλάκι ζούσε σε ένα σπίτι μιας οικογένειας, που το πρόσεχαν. Στην πραγματικότητα, δεν το πρόσεχαν και τόσο πολύ, επειδή δεν το πολυαγαπούσαν, απλώς είχαν συνηθίσει μαζί του κι αυτό μαζί τους. Τα δύο παιδιά της οικογένειας, ένα μικρό κοριτσάκι κι ένα μικρό αγοράκι, όταν έβρεχε, το έβαζαν για παιχνίδι να περπατάει μέσα στους νερόλακκους της βροχής κι αυτό λερώνονταν μέσα στις λάσπες και αρρώσταινε από το κρύο.

Μια μέρα, τα παιδάκια ξέχασαν το κοτοπουλάκι μέσα σε ένα λάκκο. Εκείνο δεν κουνήθηκε, επειδή νόμιζε ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από εκεί μέσα. Ήταν λυπημένο και κρύωνε. Έτυχε να περνάει ένα μικρό παιδί από δίπλα, το είδε το κοτοπουλάκι και το πήρε στο χέρι του. Εκείνο νόμιζε ότι και το παιδάκι ήθελε να το ξαναρίξει μέσα στο λάκκο για να παίξει, αλλά του παιδιού δεν του άρεσαν οι λάσπες.

Έζησαν για αρκετό καιρό μαζί, το κοτοπουλάκι μεγάλωνε μέσα στο χέρι του παιδιού και περνούσαν όμορφα. Εκείνο ήταν χαρούμενο που είχε την φροντίδα ενός παιδιού που το αγαπούσε και το παιδάκι ήταν χαρούμενο που είχε ένα καλό κοτοπουλάκι.

Μια βροχερή μέρα, το παιδάκι αποκοιμήθηκε από τον ήχο της βροχής. Το κοτοπουλάκι πήδηξε έξω από την χούφτα του παιδιού και βγήκε έξω στο δρόμο. Είδε ένα λασπερό νερόλακκο κι έπεσε μέσα. Όχι επειδή του άρεσε, ούτε επειδή το είχε πεθυμήσει, ούτε επειδή δεν του άρεσε η φροντίδα του παιδιού, ούτε επειδή το είχε συνηθίσει. Για κανέναν απολύτως λόγο. Απλά έπεσε μέσα…

Τέλος

Ηθικό δίδαγμα: Τα κοτοπουλάκια δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με λάσπες.

I hate that story

Once, there was a tiger striped cat. This cat, died a million deaths, revived and lived a million lives. And he had various owners that he didn’t really care about, the cat wasn’t afraid to die. Then one day, he met a white female cat, the two of them fell in love and lived together happily. Well, the year’s went by and the white female cat got old and passed away. The Tiger Striped cat cried a million times, then he also died. But this time…..he didn’t come back.

Κάποτε ήταν ένας γάτος που είχε το χρώμα της τίγρης. Αυτός ο γάτος, πέθανε εκατομμύρια φορές, αναβίωσε και έζησε εκατομμύρια ζωές. Και είχε πολλούς ιδιοκτήτες που δεν τον ενδιέφεραν αληθινα, ο γάτος αυτός δεν φοβόταν τον θάνατο. Και μια μέρα, συνάντησε μια λευκή, θηλυκή γάτα και οι δυό τους ερωτεύτηκαν και έζησαν μαζί ευτυχισμένα. Τα χρόνια πέρασαν και η λευκή, θηλυκή γάτα γέρασε και έφυγε απ’ τη ζωή. Ο γάτος με το χρώμα της τίγρης έκλαψε εκατομμύρια φορές και μετά πέθανε κι αυτός. Αλλά αυτή την φορά… δε γύρισε πίσω.

Are You Living In The Real World?

I have no fear of death. It just means dreaming in silence. A dream that lasts for eternity.

I am just looking for a door to open.

Before you part from this world, can you tell me something? I am already dead since Titan and this world the butterflies are showing me… Is it a dream? Or is their world the real one and the world where I was, the dream? I don’t know.

I was dreaming, and I knew it was a dream. And yet, I couldn’t open my eyes. You know what I mean? From that time, when I was on Titan, it’s been like that, always.

…

I remember… She was the one I used to love…

I wanted to get out of this world at the dreams… I kept searching for the door that would lead me out… I understand now… that there is no door…

Of the days that I have lived, only those I spent with you seemed real…

Now that it’s over, I can see your face so clearly…

Το Ταξίδι

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας σκύλος, μια γάτα κι ένας κόκορας. Ζούσαν στην αυλή ενός όμορφου σπιτιού σε ένα χωριό, ενός σπιτιού που είχε χτιστεί με κόπο, υπομονή, επιμονή και μεράκι, πολύ μεράκι.

Η ζωή τους ήταν απλή, μα βαρετή. Κάθε μέρα ήταν η ίδια με την προηγούμενη. Δεν υπήρχε τίποτα καινούριο, τίποτα που να άλλαζε τη ρουτίνα. Η βαρεμάρα ήταν τόσο μεγάλη, που είχε αγγίξει τα όρια του απαίσιου. Ήταν εφιαλτική. Δεν υπήρχε μέλλον. Ή, απλώς, δεν ήθελαν να ζήσουν το μέλλον που σκιαγράφονταν μπροστά τους.

Κι έτσι, ένα βράδυ αποφάσισαν να φύγουν από την αυλή. Θα έκαναν ένα ταξίδι. Δεν ήξεραν αν θα ήταν μικρό ή μεγάλο, μακρινό ή κοντινό. Δεν ήξεραν αν θα έφταναν κάπου, αν θα έμεναν τελικά εκεί όπου θα έφταναν, αν επέστρεφαν πάλι πίσω στην αυλή τους. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το ταξίδι. Εκείνο το βράδυ, υποσχέθηκαν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να ξεπεράσουν κάθε λογής εμπόδιο που θα βρεθεί μπροστά τους. Ο σκοπός ήταν κοινός, η αποφυγή της μίζερης ζωής.

Την επόμενη μέρα, ξεκίνησαν, νωρίς το πρωί…

…Πέρασαν μέσα από χωράφια, μέσα από δρόμους, μέσα από δασάκια, μέσα από πόλεις… Πουθενά δε σταμάτησαν, παρά μόνο για ανάπαυση…

…Ένα απόγευμα, σταμάτησαν να φάνε, όπως πάντα. Συνειδητοποίησαν ότι ο κόκορας, που ήταν η σειρά του να ψωνίσει τρόφιμα, το είχε ξεχάσει, όταν πέρασαν την προηγούμενη μέρα από ένα χωριό. Τότε η γάτα θύμωσε, επειδή δεν άντεχε την πείνα. Ήταν καλομαθημένη. Ο σκύλος έσκυψε το κεφάλι και γύρισε πίσω να φέρει φαγητό. Ήταν πολύ ταπεινός. Ο κόκορας φώναζε: «Δεν φταίω εγώ που το ξέχασα! Εσείς με ζαλίσατε χθες με τις κουβέντες σας! Μου πήρατε το μυαλό!» Ο κόκορας είχε πάντα την ικανότητα να γλιτώνει από δύσκολες καταστάσεις κατηγορώντας τους άλλους. Όση ώρα φώναζε, η γάτα έπλενε τη γούνα της. Δεν ήταν δικό της πρόβλημα, άλλος έφταιγε. Ο σκύλος επέστρεψε κουρασμένος και πεινασμένος. Δε μίλησε, άλλα μέσα του ήταν λυπημένος και στεναχωρημένος που τον εκμεταλλεύτηκαν. Ποτέ δεν έκανε παράπονα, όμως. Άλλα έκρυβε μεγάλο πόνο και θυμό, που αντικατοπτρίζονταν μόνο στο βλέμμα του μερικές φορές.

Το ταξίδι συνεχίστηκε…

…Το κλίμα μεταξύ των τριών φίλων είχε βαρύνει κάπως, επειδή για μεγάλο διάστημα δεν είχαν συναντήσει κανέναν, παρά μόνο ο ένας τον άλλον. Έτσι, δεν πολυμιλούσαν, υπήρχε εκνευρισμός και γενικά, αρνητικά συναισθήματα. Τότε ο κόκορας πρότεινε να πήγαιναν στο πανηγύρι ενός διπλανού χωριού, να βλέπανε κόσμο, να άκουγαν τη μουσική των πλανόδιων, να άλλαζε κάπως η διάθεσή τους. Ο κόκορας μπορεί να ήταν φωνακλάς, αλλά ήξερε να βρίσκει την χαρά σε απλά πράγματα. Η γάτα δεν ήθελε να συναντήσει κόσμο κατώτερου επιπέδου από το δικό της, καθώς ήταν είχε πολύ καλή ανατροφή και ήξερε πως να φέρεται. Γκρίνιαξε υποτιμητικά, όπως πάντα και γύρισε την ράχη της αδιάφορη. Ο σκύλος ήταν ήσυχος και δεκτικός. Δεν είπε όχι. Απλώς, δεν ήξερε να εκτιμάει και ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας. Δεν έβγαλε άχνα όση ώρα ήταν στο πανυγήρι και είχε πολύ κακή διάθεση. Ποτέ δεν έβρισκε χαρά με τίποτα. Όχι μόνο στην αυλή του σπιτιού, αλλά και στο ταξίδι. Ο κόκορας, απογοητευμένος και στεναχωρημένος, του είπε να γυρίσουν πίσω και να συνεχίσουν το ταξίδι…

…Ένα βράδυ που έβρεχε δυνατά, οι τρεις φίλοι βρήκαν μπροστά τους ένα ποτάμι. Έπρεπε να προχωρήσουν, επειδή η μπόρα δυνάμωνε κι θα αρρώσταιναν αν έμεναν στη βροχή. Δεν υπήρχε πουθενά μέρος να περιμένουν να κοπάσει η μπόρα. Στην απέναντι όχθη μόνο. Αλλά μόνο μια γέφυρα υπήρχε για την απέναντι όχθη κι αυτή είχε γκρεμιστεί. Υπήρχε μια πολύ μικρή σχεδία στην ακτή. Ο κόκορας φώναξε: «Δε με νοιάζει! Μετανοιώνω που ήρθα μαζί σας! Είστε άχρηστοι! Ούτε να χαίρεστε δεν ξέρετε! Πάντα ήμουν δυστυχισμένος μαζί σας και φταίτε εσείς γι’ αυτό!» Ο σκύλος δε μιλούσε, αλλά το βλέμμα του ήταν απελπισμένο και οργισμένο. Είπε: «Έκανα πολλή υπομονή μαζί σας, δεν πάει άλλο. Όλα τα βάρη πέφτουν πανω μου, πάντα. Φεύγω.» Τότε, η γάτα πήδηξε πάνω στη σχεδία! Δεν το περίμεναν αυτό. Οι γάτες σιχαίνονται το νερό, και ειδικά τα ποτάμια! Και ποιός το περίμενε αυτό από τη συγκεκριμένη γάτα, που είχε ανατραφεί στα πούπουλα; Που πάντοτε ήταν αδιάφορη! Ο κόκορας κάγχασε: «Θα πνιγεί!», είπε και γέλασε. Ο σκύλος είχε ήδη πάρει το δρόμο του γυρισμού, δεν άκουγε τις φωνές της γάτας που είχε πέσει μέσα στο νερό. Ο κόκορας ούρλιαζε τρομοκρατημένος: «Δε με νοιάζει!»Η γάτα σταμάτησε να φωνάζει… Δάκρυα μετανοίας έπνιξαν την φωνή της…

Εκείνη την ώρα, δύο μικροσκοπικά, μαύρα ζωύφια προσπαθούσαν να φτάσουν στο καταφύγιο της απέναντι όχθης, πάνω σε ένα αποτσίγαρο. Είχαν ήδη φτάσει ως τη μέση…

Πού θα πάτε στις διακοπές σας;

homage to Shinichiro Watanabe

And there’s no reply

Αυτή είναι η εμμονή του καλλιτέχνη. Αυτό είναι το μαρτύριο και η απόλαυση του.

Κι όταν υπάρχει reply, είναι οφθαλμαπάτη. Ακόμη και για τους ρηχούς. Και οι καλλιτέχνες έτσι συμπεριφέρονται… Καθρέπτης στον καθρέπτη.

Δημιουργία

Γι΄αυτό δημιουργεί κανείς. Επειδή δεν υπάρχει σκοπός. Είναι η πιο ανούσια ανθρώπινη ασχολία. Γι’ αυτό οι αδύναμοι δημιουργούν. Επειδή δεν μπορούν να είναι δυνατοί. Επειδή δεν μπορεί ο άνθρωπος να ακολουθήσει μιμούμενος την αρχετυπική Δημιουργία, καταφεύγει στην αδυναμία του με επακόλουθο ένα εύθραυστο και ανούσιο αποτέλεσμα. Είναι η καταφυγή στο Οικτρό, επειδή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί το Τέλειο. Είναι το χειρότερο ανθρώπινο λάθος. Είναι η καταστροφή του Μέλλοντος, εξαιτίας του Παρελθόντος. Γι’ αυτό το Οικτρό έχει ονομαστεί Μέτριο, τη στιγμή που δεν έχει οριστεί ποτέ το Μέτρον. Για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Για την αυτοδικαιολόγησή μας. Για να μπορέσουμε να βλέπουμε τον καθρέπτη. Γι’ αυτούς τους λόγους, αποφάσισα πλέον να εκφράζομαι μόνο εδώ. Επειδή εδώ ένα δάκρυ μπορεί να βλαστήσει νόμιμα. Επειδή ο αρχετυπικός Λόγος δεν μπορεί να αναπαρασταθεί. Επειδή το Ανούσιο, το Αναγκαίο και το Ωφέλιμο έχουν αλλάξει πολλές φορές στρατόπεδο. Δεν είναι λόγω αιτίου-αποτελέσματος. Είναι λόγω αδυναμίας. Η αδυναμία ονομάζεται έμπνευση στα μέρη μου.