Είναι φρικτό να βάζεις τείχος ανάμεσα στον εαυτό σου και σε αυτό που αγαπάς περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να μη γίνει κακό, προκειμένου να διασφαλίσεις τα όμορφα και να απομονώσεις τα άσχημα. Είναι πολύ φρικτό. Περισσότερη φρίκη υπάρχει όταν αυτή σου η απόφαση λαμβάνεται ως αρνητισμός, τη στιγμή που δεν είναι.
Και το πιο φρικτό είναι να μην παίρνεις απάντηση… Να νιώθεις να στάζουν σταγόνες μαύρου, πηχτού υγρού μέσα στον εγκέφαλό σου… Και να είσαι μακριά…
Ο Ντοστογιέφσκυ μέσα από έναν ήρωά του, εκφράζει το εξής: ότι ο πόνος δεν υπάρχει, αλλά εμφανίζεται ο χαρακτήρας του μέσω του φόβου. Τέτοιες στιγμές όπως τώρα, φοβάμαι πολύ. Και πονάω βαθύτατα.
Έμεινα μόνος μου να μονολογώ σαν τον ηλίθιο. Ζητώ συγγνώμη από όσους διαβάζουν τις βλακείες μου και αναγκάζονται να σκεφτούν περιττά πράγματα. Νιώθω πως πρέπει να σταματήσω να γράφω εδώ. Απεδείχθη ότι το επουσιώδες και το ανούσιο είναι πολύ μικρά μπροστά στο αναγκαίο. Ακόμη και μπροστά στο ωφέλιμο. Κι αυτό είναι άλλο ένα πολύ μεγάλο λάθος μου.
Μόνο ένα αυτοκόλλητο θελω
Κυάνεον Σέλας 
Ο δαίμονας της όρεξης μου έφαγε την όρεξη να γράφω κι εδώ…
Στεναχωρέθηκα πολύ με τις πρώτες δύο παραγράφους.
Δε θέλω να γράψω πολλά σε αυτό το έργο τέχνης, που ονομάζεται «Κυάνεον Σέλας».
Η σιωπή είναι το μικρότερο δείγμα σεβασμού προς αυτό.